Brrr... Wat is het hier eng.

Saar staarde om zich heen. Er lag een dikke mist om de begraafplaats heen, maar dat weerhield haar er niet van om de buurt te verkennen. Ze had nooit eerder een begraafplaats gezien. Er stonden vage getallen op de grafstenen en onleesbare namen. Langzaam baande Saar zich een weg rond de grafstenen heen, tot ze een tak hoorde breken. Saar schrok op, ze had verwacht dat het hier verlaten zou zijn. Ze kon niets ruiken door de mist en was lichtjes in paniek. Wie zou het zijn? "Laat je zien!" Gromde Saar.

Mika kroop stilletjes over de gure plek. Haar ogen scande het gebied en al snel viel haar een geur op. Een beetje angstig bibberde ze. Het was ontzettend mistig en daarom kon ze de wolvin niet zien. Mika besefte zich niet dat Saar al dichtbij was, tot ze bijna op haar botste. Nog net op tijd kon ze tot stilstand komen om vervolgens een beetje schaapachtig naar haar te kijken. "Hey."

Saar recht in de ogen van de jonge wolf. Ze liep een rondje om Mika heen en vroeg toen dreigend: "Waarom bespioneer jij mij?" En bekeek daarna de wolf van top tot poot. "Wie ben jij en wat moet je van mij?" Gromde Saar nadat ze geen antwoord kreeg maar een schaapachtige blik. Ze merkte al dat deze wolf geen bedreiging voor haar zou zijn. Alleen al door de manier waarop Mika haar aankeek.

Saar staarde weer uit naar de grafstenen. In de tussentijd was de mist een stuk dikker geworden. Ze keek na een paar minuten terug naar Mika, die nog steeds niet wist wat zij moest zeggen. "Kom je hier wel eens vaker?" Vroeg Saar daarna lachend. Wat heeft het voor zin.. Dacht Saar. Deze wolf kon haar toch niets maken, dus plofte ze neer op de grond om even te rusten..

Mika haalde haar wenkbrauw argwanend omhoog door de beschuldigende toon. "Uh, waarom zou ik je bespioneren, er wonen hier nog meer wolven hoor." Zuchtte ze triomfantelijk. Mika ging eveneens zitten toen Saar dat deed, blijkbaar had ze een wat relaxte houding aangenomen. Waar dat aan lag wist ze niet. "Nee ik ben hier eigenlijk nog nooit geweest," antwoordde ze een beetje verbaasd van de redelijk normale vraag. "Ik ben hier nog niet zo lang, snap je. Ik heb alleen de velden en de bossen pas een beetje ontdekt. En jij?"

Ze luisterde aandachtig naar de witte wolf, waar Saar nog steeds de naam niet van wist. "Velden en bossen.." Mompelde ze nadat Mika vertelde wat ze al gezien had. Die heb ik nog niet gezien.. Dacht Saar. "Zijn er hier veel dieren om op te jagen?" Vroeg Saar nieuwsgierig. Ze had nog geen voer voorbij zien komen en het was bijna middernacht. "Ik zwerf hier een tijdje rond." Merkte Saar op. "Maar ik heb nog niemand gezien. Volgensmij zijn wij de eerste wolven in dit gebied." Vervolgde ze. 

Mika leek op een lieve wolf, misschien te lief. Mika's witte vacht zou haar tegenwerken, het was een zachte kleur en totaal niet dreigend. Als de wolven waarmee Saar omging hier waren, zouden ze Mika zo doden. Ik denk dat ik hier een aantal vrienden nodig heb voordat ik echt herrie ga schoppen... Dacht Saar. "Ik weet eigenlijk niet hoe je heet. Maar ik ben Saar." Zei ze uiteindelijk om de stilte te breken.